Kochani!

Zdaję sobie sprawę, że pisanie scenariusza  nie jest łatwe i proste. Ale od czego mamy naszą wyobraźnię, pomysły – i Wasze chęci? Cierpliwie czekam.  Na zajęciach poznaliśmy i nad dwiema legendami pracowaliśmy: „Legenda o warszawskim Bazyliszku” oraz „ Historia Piasta Kołodzieja”. Macie więc już pewne doświadczenia. Wiem, że pisanie to co innego niż granie na scenie. Może te wskazówki ułatwią i poukładają Wasze myśli:

- PO CO?
Powinniśmy mieć jasność o czym będziemy pisać. W naszym przypadku chcemy zaadaptować na scenę konkretny utwór – wybraną przez Was polską legendę. Od tego o czym ona będzie zależy, kogo uczynimy głównym bohaterem i jak poprowadzimy sceniczną intrygę.

- DLA KOGO?
To pytanie odnosi się zarówno do widzów jak i do wykonawców spektaklu. Dotyczy czasu trwania (np. do 20 min.), losów bohaterów, humoru. Wykonawcy przedstawienia – należy podzielić ich na role główne i drugoplanowe. Jaka będzie konwencja przedstawienia (musicalowa, kabaretowa, monodram, sztuka kameralna na kilka osób, czy wieloobsadowe widowisko). A może potrzebny będzie narrator lub chór komentujący akcję?

- JAK?
To pytanie dotyczy formy naszego scenariusza. Musimy określić charakter naszej adaptacji. Musimy założyć czy chcemy pisać dramat, komedię, musical, czy widowisko dla najmłodszych lub młodzieży.

- STRUKTURA
Zasadą, która porządkuje scenariusz jest konflikt. Konflikt między głównymi bohaterami napędza akcję przedstawienia, jego treść i przyciąga uwagę widzów.

- POCZĄTEK
Od czego zacząć?...
W świat opowieści może wprowadzić nas narrator albo zespół teatralny adresując swoją opowieść do widza lub swoich partnerów na scenie. To oni mogą wcielać się w stworzone przez narratora role i sytuacje.
KOMPOZYCJA – przebieg opowieści
Nasza opowieść może rozwinąć się, tak jak to w legendzie, np. od końca. Widzowie poznają historię, która już się wydarzyła, a aktorzy ją przypominają. Należy pamiętać o pewnym rodzaju zagadki lub tajemniczego pytania jakie trzeba postawić widzom na początku sztuki, by odpowiedzieć na nie dopiero na samym końcu.

- BOHATEROWIE
Oni mówią naszym głosem i w naszym imieniu rozmawiają z widzem. Przekonują nas do swoich racji słowem i czynami. Od was zależy czy dialog na scenie wciągnie widza w akcję sztuki.

- DIALOG
Ma wiele zadań do spełnienia: określa relacje między postaciami, charakteryzuje naszych bohaterów. Ważne jest też to, co postaci mówią i jak mówią. Trzeba określić ich język, którym się posługują, np. gwarą, mogą mieć swoje powiedzonka, mogą się jąkać, używać codziennego języka, bardziej lub mniej poprawnego, itp. Nie zapominajcie o ciszy między słowami i zdaniami. Wsparta gestem, mimiką twarzy potrafi być bardziej wymowna niż niejedno słowo (didaskalia).