krawiec

wirtuozerią nożyczek
nadaje
płachcie słowotoku
formę istnienia

precyzyjnie
zszywa kawałki kontekstu
koniecznie
bez śladu łączeń

kunsztownie
przyszywa słowa
za duże
nie zapną treści

pozostaje
tylko
sprzedać kreację

tyktyktyk

zegary chodzą
d o p r z o d u

na dwóch nogach
wymierzonym krokiem

w ich twarzach
tyle minęło

lata zmagań
sekundy namiętności

tylko Życie
przekorna panienka

tym samym krokiem
c o f a s i ę

niemy

słychać
brzmienie istnienia
gamę życia

nie słychać
echa mojej osoby
tonów moich myśli

jak
odpowiedzieć przez
zaciśnięte bez
silnie usta

nieMY
ja

Świat pisany lewą ręką

wyuczona dłoń dorosłego
nabiera
dziecinnej bezradności

niereformowalne litery
za nic
mają sobie linie
pęcznieją
jak bańki mydlane

wędrujące po kartce
wyrazy
łączą się w absurdalne
zdania

ułożone niepoprawnie
nie chcą
zawrzeć się w szyku

należy zmienić rękę
i zamaszystym ruchem
przekreślić

* * *

w twoich
starych pantofelkach

podążam
ścieżką
twojej młodości

idealnie
wpasowuję się
w ślady
twoich kroków

skręcam kostki
na tych samych
wypukłościach drogi

nie ustaję

kiedyś
zzuję buty
usiądę bosa

jak
ty
babciu