Moi drodzy!

Myślami i duchem jestem z Wami i Waszymi bliskimi. Mam nadzieję, że nie zapominacie o teatrze i o naszych zajęciach. Te, prowadzone on-line, nie zastąpią bezpośredniego kontaktu, ale przynajmniej mobilizują Was do samodzielnej pracy.

Oto następna dawka etiud na kolejne „teatralne” dni dla Was i Waszych domowników:

• Stajecie naprzeciwko siebie. Jedno z Was będzie podawać słowo, które przychodzi mu do głowy lub charakteryzujące różne postaci lub emocje (np. ołówek, łuk, piłkarz, śpiewak operowy, smutek, złość, brat, dziadek, itp.). Druga osoba musi zareagować na to hasło – pozą, gestem, działaniem ruchowym – oczywiście bez głosu tylko „mową ciała”. Zamiana ról.
• Siadacie naprzeciwko siebie i obserwujecie swoją „parę”, starając się zapamiętać jak najwięcej szczegółów w jej/jego wyglądzie. Na wspólny sygnał oboje odwracacie się do siebie plecami i zamieniacie jakiś szczegół w swoim ubraniu czy wyglądzie. Waszym zadaniem jest wskazanie jaka zmiana pojawiła się w wyglądzie „pary”.
• Kolejne ćwiczenie w parach. Jedno z Was zamyka oczy. Drugie kładzie Waszą dłoń na różnych płaszczyznach i przedmiotach o różnym kształcie, fakturze, temperaturze, przeznaczeniu. Im więcej niespodzianek i zaskakujących wrażeń, tym ciekawsza jest zabawa i doświadczenie.
• Do tego ćwiczenia potrzebnych będzie kilku domowników. Dwie osoby ustawiają się na przeciwległych krańcach pokoju, zwrócone twarzami do siebie i zamykają oczy. Jedno z Was  będzie „wilkiem”, a drugie „zającem”. Zadaniem „wilka” jest złapanie „zająca” i uniemożliwienie mu przejścia na drugą stronę. Pamiętajcie - bez otwierania oczu! Pozostałe osoby muszą zachować absolutną ciszę i równocześnie zwracać uwagę na bezpieczeństwo „wilka” i „zająca”.
• Jedna z osób w parze jest „lustrem”, które dokładnie pokazuje i „odbija” to wszystko, co robi druga osoba. Chodzi o precyzyjne i wierne powtórzenie każdego gestu i ruchu.

Miłej zabawy!

Kochani!

Czas na kolejne teatralne zadania domowe on-line. Mam nadzieję, że przedstawione propozycje zachęcają Was do działania i  myślenia. Dzielcie się ze mną swoimi pracami, przygotowaniami, rozgrzewkami, i tego jak wykonujecie ćwiczenia. Odwagi! Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Zabawy i ćwiczenia do pracy w domu, tym razem z udziałem Waszych najbliższych.

• Poruszacie się po swoim pokoju, zwracając uwagę by zachować bezpieczeństwo. Co jakiś czas, np. mama lub tata zatrzymuje Was podając hasło: „widzę coś…”. W tym momencie nieruchomiejecie, wykonujecie polecenie, np. „widzę piłkę, która toczy się po podłodze”, „widzę kolorowe motyle unoszące się na wietrze”, „widzę dziecko, które gra na trąbce”, „ widzę dziecko, które podskakuje”, itd.
• Do zabawy wykorzystujecie różne przedmioty: buty, gazety, książki, zabawki. Poruszacie się po całym mieszkaniu czy domu i nosicie dany przedmiot na różnych częściach Waszego ciała oraz  na wszelkie możliwe sposoby. Nie może on upaść na podłogę. Liczy się Wasza pomysłowość i sprawność.
• Zaproponujcie najróżniejsze sposoby witania się i pozdrawiania swoich domowników. Możecie rozpocząć od tradycyjnego podania ręki, ukłonów, dygów, salutowania. Następnie wymyślajcie coraz to nietypowe powitania. Zapamiętajcie kolejność swoich propozycji. Możecie urządzić konkurs na najciekawsze lub najzabawniejsze powitanie.
• Budujemy obrazy ruchowe na zadany temat, np. jedzenie obiadu, pożegnanie na dworcu, spotkanie kolegów, koleżanek. Połączcie ruch ze słowami. Tu obowiązuje powtarzalność gestów i dźwięków jak w mechanicznych zabawkach.
• Dobieracie się w pary. Wyobraźcie sobie, że po Waszym pokoju krążą lepkie, klejące kule. Najpierw sklejają Wasze czoła, wprawiając je jednocześnie w ruch. Po chwili klej spływa na ucho, potem tył głowy, szyję, ramiona, itd. Nie przerywając Waszego ruchu – płynnie zmieniacie miejsca „sklejenia” i nie tracicie kontaktu ze sobą.
• Musicie zapamiętać pięć komend. „Jeden” to „stop” - trzeba się zatrzymać w pół ruchu. „Dwa” to „hop” - trzeba podskoczyć. „Trzy” to siad – musicie usiąść. „Cztery” to leż – musicie się położyć. „Pięć” – „rób co chcesz”- wykonujecie dowolny ruch lub pozę. Podczas zabawy biegacie po pokoju.

Nie zapominajcie o ćwiczeniach dykcyjnych. A przy okazji sprawdzimy kondycję Waszej pamięci. Podaję przykłady klepanek, wyliczanek i wierszyków:

1.    Pośród maków stado koni
dwójkę magów migiem goni.

2.    Darek chrzan na tarce trze,
tarka się na Darka drze:
- Czy nie widzisz, jak się trapię?!
Ten twój chrzan mnie w dziurki drapie!
Przestań, przestań, bo nie taję,
że już rady mu nie daję!

3.    Koci-łapci, koci-koci,
szli do cioci Wizygoci,
odnaleźli cichcem ciocię
I wyjedli jej łakocie.

Tłumaczenie:
Wizygoci – leśni ludzie
Mag – kapłan, mędrzec, nauczyciel

Dla tych z Was, których nieciekawią etiudy i zabawy ani ćwiczenia wymowy proponuję wykonanie lalki. Poznaliście już pacynkę. Zupełnie innym rodzajem lalki jest KUKŁA. Do jej wykonania potrzebny będzie kijek, patyk oraz płaska postać. Możecie wykonać ją z kartonu czy brystolu. Aby nadać jej charakter i wyraz użyjcie domowych materiałów: włóczki, kolorowych nitek, ścinek tkanin. Moje lalki- kukły wyglądają tak:

Czas się trochę „teatralnie” poruszać. Ocenicie jak sprawne jest Wasze ciało i co podpowiada Wasza wyobraźnia. Co Wy na to?

• Wybierzcie sobie jakiś punkt na suficie. Wskażcie go palcem i koncentrujcie na nim wzrok, ani chwili nie tracąc go z oczu. Wykonujcie przy tym szereg ruchów – powolnych, szybkich, dynamicznych, tanecznych. Pilnujcie, aby Wasze ciało było rozluźnione, a jednocześnie pełne energii. Ćwiczeniu może towarzyszyć wybrana muzyka.
• Na najwyższej gałęzi drzewa nad Waszą głową wisi jedno jabłko, spróbujcie je zerwać. Wyobraźcie, że zrywacie je ramieniem, brzuchem, kolanem czy głową.
• Wędrując po lesie, przez pomyłkę rozdeptaliście mrowisko. Mrówki Was atakują, wędrują po całym Waszym ciele, gryzą, łaskoczą. Gryzienie – to płacz i ból, łaskotki – śmiech w różnych kolorach. Oczywiście emocje się mieszają.
• Napada na Was rój os, jest ich coraz więcej, próbujecie przed nimi uciec.
• Jesteście na pustyni i bardzo chce się Wam pić. Widzicie ostatnią kroplę wody spadającej z nieba. Próbujecie ją złapać – językiem! Kropla ucieka to w lewo to w prawo.
• Ktoś trzyma w ręku dużą kartkę papieru. Porusza nią na różne sposoby: składa na pół, potrząsa, zagina róg lewy lub prawy, obraca w powietrzu, itp. Wasze ciała poruszają się tak jak ta kartka.
• Chodzicie po całym swoim domu w różnych kierunkach. Jeśli spotkacie kogoś na swojej drodze – spójrzcie mu/jej w oczy. Cały czas patrzcie na nią/na niego, ale zmieniajcie swój sposób poruszania (uciekając, podskakując, chodząc na czworakach, pochyleni, itp.).
• Leżycie na podłodze, na plecach. Ciało jest rozluźnione, oczy zamknięte. Wyobraźcie sobie duży ołówek, który powoli obrysowuje kształt Waszego ciała: głowy, uszu, zbliża się do szyi, schodzi na ramiona…”. Kiedy skończy – otwórzcie oczy i bardzo wolno wstańcie, aby nie zatrzeć narysowanego w wyobraźni Waszego kształtu. Przyjrzyjcie się tej „postaci” i znów ostrożnie spróbujcie położyć się dokładnie na tym samym miejscu. Następnie powoli, potem coraz szybciej i szybciej ruchami rąk, nóg, plecami, biodrami „rozmazujcie” narysowany kształt.

Witam Was wszystkich z uśmiechem na twarzy! Myślę o tym jak sobie radzicie w bardzo zaskakującej dla Was i Waszych rodziców sytuacji. Mam nadzieję, że tęsknicie za teatrem i naszymi zajęciami. W przerwach między lekcjami proponuję wykonanie prostej lalki z materiałów dostępnych w domu: szmatek, sznurka, wstążek, piłek, papieru, guzików, tektury, plastikowych butelek, gąbki, i co Wam jeszcze przyjdzie do głowy. Na początek zajmijmy się PACYNKĄ.

Pokazuję jak się można do tego zabrać: piłka z gąbki, robię otwór na wskazujący palec i gotowe!

Kochani!

Zdaję sobie sprawę, że pisanie scenariusza  nie jest łatwe i proste. Ale od czego mamy naszą wyobraźnię, pomysły – i Wasze chęci? Cierpliwie czekam.  Na zajęciach poznaliśmy i nad dwiema legendami pracowaliśmy: „Legenda o warszawskim Bazyliszku” oraz „ Historia Piasta Kołodzieja”. Macie więc już pewne doświadczenia. Wiem, że pisanie to co innego niż granie na scenie. Może te wskazówki ułatwią i poukładają Wasze myśli:

- PO CO?
Powinniśmy mieć jasność o czym będziemy pisać. W naszym przypadku chcemy zaadaptować na scenę konkretny utwór – wybraną przez Was polską legendę. Od tego o czym ona będzie zależy, kogo uczynimy głównym bohaterem i jak poprowadzimy sceniczną intrygę.

- DLA KOGO?
To pytanie odnosi się zarówno do widzów jak i do wykonawców spektaklu. Dotyczy czasu trwania (np. do 20 min.), losów bohaterów, humoru. Wykonawcy przedstawienia – należy podzielić ich na role główne i drugoplanowe. Jaka będzie konwencja przedstawienia (musicalowa, kabaretowa, monodram, sztuka kameralna na kilka osób, czy wieloobsadowe widowisko). A może potrzebny będzie narrator lub chór komentujący akcję?

- JAK?
To pytanie dotyczy formy naszego scenariusza. Musimy określić charakter naszej adaptacji. Musimy założyć czy chcemy pisać dramat, komedię, musical, czy widowisko dla najmłodszych lub młodzieży.

- STRUKTURA
Zasadą, która porządkuje scenariusz jest konflikt. Konflikt między głównymi bohaterami napędza akcję przedstawienia, jego treść i przyciąga uwagę widzów.

- POCZĄTEK
Od czego zacząć?...
W świat opowieści może wprowadzić nas narrator albo zespół teatralny adresując swoją opowieść do widza lub swoich partnerów na scenie. To oni mogą wcielać się w stworzone przez narratora role i sytuacje.
KOMPOZYCJA – przebieg opowieści
Nasza opowieść może rozwinąć się, tak jak to w legendzie, np. od końca. Widzowie poznają historię, która już się wydarzyła, a aktorzy ją przypominają. Należy pamiętać o pewnym rodzaju zagadki lub tajemniczego pytania jakie trzeba postawić widzom na początku sztuki, by odpowiedzieć na nie dopiero na samym końcu.

- BOHATEROWIE
Oni mówią naszym głosem i w naszym imieniu rozmawiają z widzem. Przekonują nas do swoich racji słowem i czynami. Od was zależy czy dialog na scenie wciągnie widza w akcję sztuki.

- DIALOG
Ma wiele zadań do spełnienia: określa relacje między postaciami, charakteryzuje naszych bohaterów. Ważne jest też to, co postaci mówią i jak mówią. Trzeba określić ich język, którym się posługują, np. gwarą, mogą mieć swoje powiedzonka, mogą się jąkać, używać codziennego języka, bardziej lub mniej poprawnego, itp. Nie zapominajcie o ciszy między słowami i zdaniami. Wsparta gestem, mimiką twarzy potrafi być bardziej wymowna niż niejedno słowo (didaskalia).