Witam moich wszystkich uczestników!

Bardzo się cieszę, że prawie w komplecie rozpoczniemy pracę w nowym roku szkolnym 2020/2021.  Praca on-line nie ostudziła Waszego teatralnego zapału, rozwijania pasji i zdolności. Wiem, że tęsknicie za naszymi spotkaniami i zajęciami. Mam nadzieję, że wkrótce się zobaczymy.  A tymczasem kolejne ćwiczenia.

Łamańce języka, wprawki  dykcyjne, wierszyki…. sami widzicie jak wymagająca jest scena. Ważne jest nie tylko co mówicie – słowo, ale i jak je mówicie – dykcja.  Ćwiczymy ją w przeróżnych kombinacjach i zadaniach. Macie do wyboru dwa teksty do pracy w domu. Stańcie przed lustrem i popatrzcie na siebie, na to, jak pracuje Wasza buzia, w jaki sposób się otwiera, czy pracuje symetrycznie. Pamiętajcie o pracy przepony i postawie. Teraz spróbujcie powiedzieć tekst w miejscu: maszerując, biec, podskakując  obunóż, wymachując rękami. Własne pomysły mile widziane.  Do dzieła!

1.  Siedzą szczury pod podłogą,
     drapią deski szczurzą nogą.
     Sen o serze każdy ma,
     chociaż deska skrzypi zła.

2.  Ssssyk niósł wąż na swym języku,
     ale myszki nie chcą syku.
     Skryły się w szpinaku gąszcz,
     patrząc, jak odchodzi wąż.

P. Jola

A teraz „Szczególnie skomplikowany wiersz o Saszy” usprawniający Waszą prawidłową wymowę sceniczną. Najpierw sami rozczytajcie wszystkie słowa. Spróbujmy przeczytać go razem, zaczynamy:

1. Stąpa Sasza suchą szosą,
   Z trudem stopy Saszę niosą.
   Słońce szczodrze żarem bucha,
   Podczas suszy szosa sucha.

2. Od upału strzechy trzeszczą,
   Suchą słomą wciąż szeleszczą.
   Słońce szczodrze żarem bucha,
   Podczas suszy szosa sucha.

3. Jesion liśćmi schładza cień,
   Tam na Saszę czeka sen.
   Słońce szczodrze żarem bucha,
   Podczas suszy szosa sucha.
                            (T. Rybicki)

Jestem ciekawa komu z Was udało się przeczytać wierszyk bez żadnych „wpadek” dykcyjnych, przejęzyczeń, pomyłek, powtórzeń. Przeczytajcie tekst jeszcze raz, ale po każdym wersie zróbcie pauzę na oddech. To było łatwe. Niech będzie trudniej, robimy pauzę po dwóch wersach. Też daliście radę? Najtrudniejsze zadanie: czytamy każdą zwrotkę na jednym wdechu.

A może ktoś z Was spróbuje mi sam przeczytać albo nauczy się wiersza na pamięć i zechce go powiedzieć?

P. Jola

Kolejne domowe kompozycje teatralne.

Każdy z Was ma do dyspozycji krzesło i trochę wolnej przestrzeni wokół siebie. Zabawa polega na szybkim reagowaniu na hasło, które będzie podawał ktoś z domowników:
- krzesło jak księżyc,
- krzesło, które uczy się chodzić,
- małe krzesło,
- ogromne i ciężkie krzesło,
- dwa krzesła,
- stare krzesło,
- chore krzesło,
- krzesło jak kamień,
- nie ma krzesła.
Pamiętajcie, aby myśleć skrótem, uchwyćcie charakterystyczną cechę swojego skojarzenia. Zapamiętajcie ją.

Ćwiczenie wykonajcie w ciemności. Poszukajcie w domu duży arkusz papieru (najlepiej szarego). To będzie Wasz „papierowy partner” na scenie.  Dostajecie zadanie – temat do wykonania. Światło gaśnie. Macie kilkanaście minut na poszukiwania jak przedstawić,  zbudować  i pokazać Waszą „wspólną” prezentację. Papier - musicie okiełznać jego fakturę, kształt, ciężar, możliwości ruchu, charakterystyczne dźwięki.  Światło się zapala – teraz możecie popatrzeć na siebie i na to, co Wasza wyobraźnia stworzyła.

Każdy z Was ma za zadanie powiedzieć jedno słowo kojarzące mu się z pociągiem. A teraz spróbujcie zaprezentować dźwięki dotyczące pociągu. Czas na pokazanie skojarzeń  w formie gestów, ruchu, stop-klatek kojarzone z pociągiem. Kolejne zadanie to przekazanie np. przy pomocy ciała, ruchu i dźwięku, emocji, jakie mogą towarzyszyć pociągowi. Chodzi o emocje pojazdu, a nie pasażerów.

W tym ćwiczeniu możecie przenieść się w dowolnie wybrany moment w przyszłości i wyobrazić  sobie jak będzie wyglądało Wasze życie – określamy czas, np. za 10 lat; określamy dodatkowe okoliczności – praca, rodzina. Opowiedzcie o swoich wyobrażeniach, marzeniach i fantazjach, a może i o lękach, problemach. Spróbujcie teraz odegrać w teatralnej formie Wasze przyszłe „życie”.

Nie zapominajcie o ćwiczeniach dykcyjnych. Propozycja kolejnych łamańców języka:

1.    ga – ka,  ge – ke,  go – ko,  gu – ku,  gi – ki.

2.    gat-kat,  gat-kat,  gat-kat
        get-ket,  get-ket,  get-ket
        got-kot,  got-kot,  got-kot
        gut-kut,  gut-kut,  gut-kut
        git-kit,  git-kit,  git-kit

3.    kra-gra,  kre-gre,  kro-gro,  kru-gru,  kry-gry,  krą-grą,  krę-grę.

4.    pab-bap,   peb-bep,  pob- bop,  pub-bup,  pib-bip,   pyb-byp.

5.    ap-psa,   ep-pse,   op-pso,   up-psu,   up-psy,   yp-psy.

6.    szcza-chła   szcze-chłe,   szczo-chło,   szczu-chłu,   szczy-chły.

7.    asz-szasz,    esz-szesz,   osz-szosz,  usz-szusz,  usz-szysz.

8.    tsza – cza,  tsze-cze,   tszo-czo,   tszu-czu,  tszy-czy,  tszą-czą,  tszę-czę.

9.    sia-zia-fka,  sie-zie-fke,  sio-zio-fko,   siu-ziu-fku,   si-zi-fki,  sią-zią-fką, się-zię-fkę.

10.     cia-dzia,  cie-dzie,   cio-dzio,  ciu-dziu,  ci-dzi,   cią-dzią,   cię-dzię.

Cieszę się, że proponowane zadania  przypadają Wam do gustu i wspólnie je w domu realizujecie. Wiem, że tęsknicie za naszymi spotkaniami, że  brakuje Wam zespołowej zabawy i ćwiczeń. Tymczasem stworzymy KOMPOZYCJE. Do tej „zabawy w teatr” potrzebnych będzie kilka osób.

• Jedna z osób jest rzeźbą – stoi wyprostowana z rękami opuszczonymi wzdłuż tułowia. Druga osoba jest rzeźbiarzem. Modeluje swoją rzeźbę według swojej artystycznej wizji. Dotyka  ołówkiem  poszczególnych części ciała swojej rzeźby, a ta musi  w dowolny sposób zareagować. Na koniec nadaje jej tytuł. Zmiana ról.
• Nadajemy tytuł ćwiczenia, np. „moje sukcesy”, „moja rodzina”, dzisiejszy dzień”, itp. Rzeźbiarz modeluje i komponuje ciała osób bez słów – przeprowadza poszczególne osoby na właściwe miejsce, podnosi ich ręce, przesuwa nogi, odwraca głowy, itd. Tworzy figurę, która będzie pokazywać stan rzeczywisty tematu.
• Jedna z osób przybiera wymyśloną przez siebie pozę. Zastyga w niej jak posąg. Pozostali uczestnicy kolejno włączają się w budowanie figury i dodają do istniejącego posągu własną pozę. Im więcej osób, tym szansa na zbudowanie zawiłej i ciekawej kompozycji.
• Podzielcie się na małe grupy. Tytuł naszej kompozycji to „zło”, „cierpienie” lub „strach”. Chodzi o znalezienie typowych i czytelnych w wyrazie gestów i sytuacji charakteryzujących zaproponowany temat. Jedna grupa „inscenizuje” wspólną rzeźbę. Zadaniem drugiej grupy jest przekształcenie jej w figurę o przeciwstawnym, pozytywnym wydźwięku.  Niech rzeźba symbolizująca „zło” zamieni się w symbol „dobra”, „cierpienia” w „radość”, „strach” w spokój”. Wszystko odbywa się bez słów. Można przekształcić jeden lub kilka elementów  żywej figury, zmieniając pozę, wyraz twarzy lub miejsce.
• Każdy z Was ma do dyspozycji wybrany przedmiot, np. gazety, dowolny materiał, części ubrania, krzesło, które łatwo poddają się animacji, są plastyczne i nie stwarzają zagrożeń. Zabawa polega na szybkim i spontanicznym reagowaniu na podawane hasło: gazeta jak kamień, gazeta jak wiatr, gazeta jak smok, gazeta jak lustro, itd.

Powodzenia!