(GRUPY STARSZE TAKŻE ZAPRASZAM DO PRZECZYTANIA TEGO WPISU)

„Dlaczego energia i precyzja są ważne na scenie”.

Witam Was

Dziś chciałabym poruszyć temat energii scenicznej oraz precyzji tego co robimy na scenie. Zależy nam, żeby widzowie nie nudzili się, chcieli nas oglądać i słuchać, byli zaciekawieni, może nawet się wzruszyli…..

Na początku zastanówcie się, kiedy macie ochotę kogoś słuchać….. Jak powinien mówić, żeby Was zainteresować i utrzymać Waszą uwagę. Pomyślcie też kiedy i dlaczego przestajecie słuchać i oglądać czyjegoś wystąpienia. Dlaczego tracicie zainteresowanie? Dlaczego zaczynacie się nudzić ? Zanim przeczytacie dalszą cześć mojego wpisu spróbujcie zapisać sobie swoje refleksje na ten temat. Przydadzą Wam się, nawet jeśli nie planujecie zostać w przyszłości aktorami. Sztuka przemawiania, występowania w taki sposób aby nas słuchano przydaje się w wielu zawodach.

Gdy ktoś mówi cichym, monotonnym głosem, nie patrzy na nas- można odnieść wrażenie, że właściwie nie bardzo go interesuje to o czym mówi. Wtedy słuchacz łatwo traci koncentrację, zaczyna myśleć o czymś innym i nudzić się . Kiedy ktoś mówi i porusza się z energią, okazuje emocje na scenie może nas tym „zarazić” i zainteresować. Możemy zacząć przeżywać to co się dzieje na scenie. Energia z jaką wchodzimy na scenę, to że gramy na sto procent sprawia , że widzów interesuje to co robimy. Jeśli się nie staramy, brak nam koncentracji, mówimy „pod nosem” a nasze ruchy są pozbawione energii to przedstawienie zaczyna się wydłużać, brak mu właściwego tempa, brak energii wysyłanej w kierunku widowni.

Energia dzieci jest niezwykła i wspaniała. Będąc dorosłym cudownie jest oglądać te emocje które potraficie wydobyć, waszą energię ,grę i zabawę. Oczywiście wszystko musi być odpowiednio przygotowane i przedstawione, żeby do widza dotarła treść. Za to odpowiada reżyser Waszego przedstawienia czyli w tym przypadku Ja.

Drugą ważną sprawą jest to ,że na scenie nie można robić czegoś „byle jak”. Gubi się wtedy sens przedstawienia, jego tempo, energia i treść. Dlatego precyzja czyli dokładność tego co robimy jest ważna. Przechodzimy z miejsca na miejsce w założonym momencie, bo gdybyśmy zrobili to później lub wcześniej, moglibyśmy przeszkodzić w działaniach innym aktorom, zasłonić ich lub zagłuszyć. Kiedy mówią inni skupiamy się na nich bo dzięki naszej uwadze widzowie też kierują uwagę tam gdzie powinni w danym momencie-na to co jest ważne dla danej sceny . Żeby rekwizyty mogły zostać zauważone i zagrały swoją rolę też jest potrzebna dokładność w tym co robimy.

Kiedy oglądamy przedstawienie może nam się wydawać, że wszystko jest takie proste . Ja i moi aktorzy wiemy ile pracy wymaga zrobienie przedstawienia które jest zrozumiałe i ciekawe dla widza. Wiemy ile pracy , dokładności i cierpliwości wkładają w teatr moi aktorzy Ile razy powtarzamy daną scenę, żeby wszystko odpowiednio działało. Najpierw jest etap wspólnego wymyślania wszystkiego, szukania charakterystyczności postaci i sytuacji w których się coś dzieje. Szukanie rekwizytów i kostiumów, nauka używania ich tak aby były widoczne . Szukanie dokładności i energii w tym co robimy. To naprawdę dużo pracy ale i mnóstwo śmiechu i zabawy. Zdarzają się zabawne pomyłki lub sytuacje, są sceny szczególnie ulubione do grania przez aktorów . Za każdym razem szukamy kolejnych pomysłów na nasze postacie i sytuacje, tak żeby się nie nudzić .

Możliwe, że pisałam dziś o dość trudnych rzeczach, ale wiem że członkowie moich grup wiedzą o co chodzi, ponieważ często poruszamy te tematy w pracy przed premierą. Kiedy już wiemy co, gdzie, kiedy, po co i do kogo mówimy, szukamy tej energii, tych stu procent. Dzięki temu udaje nam się robić fajne przedstawienia (jest to moje własne zdanie, potwierdzone informacjami zwrotnym od widzów ).

Pozdrawiam Was wszystkich mocno. Ewa Gajewska-Jasińska

KOSTIUM TETARALNY

Dzięki zabawie w teatr możemy stać się przez chwilę kimś innym, wykorzystać naszą wyobraźnię, rozładować energię, powygłupiać się:) , ale też nauczyć się koncentracji, współpracy , pokonywania tremy. W spektaklu-próbie pokazania innego świata –towarzyszy nam scenografia , muzyka, kostiumy i rekwizyty. Dzięki kostiumom możemy poczuć się inaczej niż zwykle, łatwiej nam wtedy wcielić się w daną postać. Kostium dużo nam daje ale też sprawia różne trudności- przebrani musimy często poruszać się inaczej niż zwykle, czasem jest nam niewygodnie, coś nam spada albo uwiera. Mimo tego warto znosić te drobne niedogodności ponieważ kostiumy pomagają nie tylko aktorom ale widzom lepiej zrozumieć spektakl i charakter postaci.

Spróbujcie wymyślić jakiś kostium –poszperajcie w szafach i poprzebierajcie się trochę za kogo tylko macie ochotę:) Wcale nie są Wam potrzebne gotowe kostiumy z wypożyczalni, wystarczy uruchomić wyobraźnię i bawić się:)

REKWIZYTY

Rekwizyty zazwyczaj wzbudzają duże emocje. Wszyscy są ciekawi  z czym będą grali.Trudno Wam trzymać się zasady, żeby nie bawić się rekwizytami kolegów, nie przestawiać ich i pamiętać o wszystkim co musicie mieć przygotowane do danego przedstawienia. Rekwizyty lubią być szanowane:)  Nie lubią rzucania nimi i byle jakiego pakowania (tym bardziej, że mają służyć nie tylko Wam ale i innym grupom naszego teatru).Rekwizyty, tak jak kostiumy pomagają nam w grze aktorskiej, pozwalają na pokazanie różnych rzeczy, ubarwiają przedstawienie. Na scenie nie są przypadkowymi przedmiotami, ale ważnymi elementami przedstawienia. Można zrobić spektakl bez rekwizytów i często przy różnych ćwiczeniach proszę Was, żebyście nie używali rekwizytów. Są one potrzebne w przedstawieniu, ale aktor powinien przede wszystkim uruchamiać swoją wyobraźnię i kreatywność, pokazywać różne rzeczy za pomocą swojego ciała i emocji. Sami wiecie, że potraficie zmienić się w różne przedmioty (ulubiona zabawa grupy pierwszej to „zmieniam się w…..”).W teatrze wszystko się uzupełnia i przenika. Pamiętajcie, żeby dbać o Wasze rekwizyty, i żeby odpowiednio z nimi grać –tak żeby były widoczne. One tez Wam pomagają w przedstawieniu.

Pozdrawiam Was serdecznie

Ewa Gajewska-Jasińska

Witam Was

Jak się macie?  Mam nadzieję, że dobrze. Tęsknię za naszymi spotkaniami, za Waszymi uśmiechami i energią. Mam nadzieję, że co jakiś czas powtarzacie sobie tekst i przypominacie  sobie co dzieje się w scenach.

Aktor  powinien ćwiczyć pamięć, żeby móc zapamiętywać coraz dłuższe kwestie.

Na dziś mam  dla Was pewną propozycję. Wybierzcie sobie ze scenariusza jakąś inną postać niż ta którą gracie-taką która Wam się podoba, którą chcielibyście zagrać. Spróbujcie przeczytać tekst i zagrać kogoś innego niż zwykle . Możecie zaangażować do ćwiczenia inne osoby z rodziny- niech czytają pozostałe role a Wy skupcie się na Waszej nowej postaci. Wiecie jak gra ją Wasz kolega lub koleżanka, ale może będziecie mieli na nią inny pomysł?

Możecie bawić się głosem (zmieniać go), interpretacją , wyobrażać sobie inny ruch niż ten który wykonują Wasi koledzy. Możecie też przeczytać scenariusz kilka razy i „wypróbować” różne role, sprawdzić w której czujecie się najlepiej. Oczywiście zapisujcie pomysły które Wam przyjdą do głowy na temat scen lub charakteru postaci -omówimy je, gdy w końcu się zobaczymy.

Zaproponowana przeze mnie zamiana ról jest tylko na potrzeby ćwiczeń, zabawy, kiedy się spotkamy wrócimy do takiego podziału ról, jaki jest w scenariuszu (ale za to z głowami pełnymi nowych pomysłów).

Zajrzyjcie na naszą stronę jutro –napiszę trochę o kostiumach i rekwizytach

Pozdrawiam Was najmocniej na świecie

Ewa Gajewska-Jasińska

Pisałam Wam ostatnio o współpracy- o tym jak ważna jest w grupie teatralnej .W związku z tym mam dla Was zadanie, dzięki któremu możecie popracować nad tą umiejętnością. Możecie je wykonać z rodzeństwem lub całą rodziną. Ćwiczenie to nazywa się „Portrety rodzinne”. Chodzi o to, żebyście razem z innymi osobami biorącymi udział w ćwiczeniu, ustawili się nieruchomo- jak na obrazie lub zdjęciu. Ten obraz to ma być portret rodziny, ale nie Waszej Na początku wymyślcie, jaką rodzinę przedstawicie. Może to być rodzina gwiazd filmowych, artystów, nudziarzy, szpiegów lub……… co tylko podpowie Wam Wasza wyobraźnia. Ważne jest, aby było wiadomo kto jest kim na tym obrazie (kto jest dzieckiem, kto ciocią, kto babcią itd…) i jakie relacje wiążą go z resztą rodziny. Możecie to pokazać za pomocą miny, postawy, odpowiedniego ustawienia na obrazie.

W tym momencie zaczyna się zadanie związane z ćwiczeniem umiejętności współpracy. Spróbujcie wysłuchać pomysłów wszystkich osób biorących udział w zabawie, razem ustalcie jaką rodzinę pokazujecie, kto jest kim (dorosły może zagrać np. dziecko), jak się ustawicie na tym obrazie. Podawajcie Wasze pomysły ale bądźcie otwarci na pomysły innych, szukajcie tego jak można je połączyć z Waszymi. Niech to ćwiczenie będzie dla wszystkich przyjemnością i możliwością do wypowiedzenia się. Mimo rozpierającej Was energii, spróbujcie wysłuchać do końca innych uczestników zabawy. Współpracujcie
Ćwiczenie możecie wykonać nawet w parze z rodzeństwem- wtedy Wasza rodzina na obrazie będzie mniejsza, ale możecie za to zrobić kilka wariantów tego obrazu , gdzie za każdym razem jesteście innymi członkami rodziny.

Być może pojawi się pytanie czy można się przebierać ………można Ale wolałabym żebyście zamiast przebrań użyli swojej wyobraźni. Szukajcie charakterystyczności w minie, postawie, geście. Przede wszystkim współpracujcie

Życzę Wam dobrej zabawy Ewa Gajewska-Jasińska

Witam Was

Mam nadzieję, że macie się dobrze i że humory Wam dopisują.

Dziś chcę Wam napisać o współdziałaniu- na scenie oraz w grupie. Rozmawialiśmy o tym wielokrotnie, sami wiecie też z doświadczenia  że współpraca w grupach nie jest prosta-czasem uda się coś razem wymyślić a czasem nie. Dużo zależy od danego dnia, zadania czy doboru osób w grupie. Zdarza się ,że każdy ma na coś inny pomysł, wszyscy chcą żeby to ich pomysły zostały zrealizowaneJ Czasem ktoś z grupy nie może się skupić, kolejna osoba zaczepia kogoś innego a ktoś inny denerwuje się na resztę, że nie współpracują, inna osoba  za mocno się rządzi………J Czasem jest też tak, że cudownie ze sobą współpracujecie, macie dużo pomysłów, potraficie się dogadać, i macie super zabawę pokazując efekty pracy nad daną etiudą. Starajcie się słuchać pomysłów innych osób, może uda się je połączyć z Waszymi, a może nauczycie się czegoś nowego od kolegi lub koleżanki

Współpraca jest niezbędna zarówno w czasie w czasie ćwiczeń na zajęciach  jak i na scenie. Pomagamy sobie nawzajem kiedy ktoś zapomni tekstu, pomyli się lub coś mu nie wyjdzie. Słuchamy, kiedy mówią inni, dajemy im powiedzieć co myślą lub czują na dany temat. Kiedy zespół teatralny jest zgrany –to naprawdę widać na scenie. To ważne, żebyście pamiętali, że wszyscy mamy ten sam cel-zrobić ciekawe przedstawienie w którym Wy będziecie się mogli dobrze bawić a publiczność będzie miała przyjemność oglądania Was

Tęsknię za Wami bardzo i ściskam Was mocno. Nie zapominajcie o ćwiczeniach buzi i języka oraz powtarzaniu tekstu. Czekam na nasze spotkanie i Wasze relacje z tego, jak spędziliście ten czas kiedy się nie widzieliśmy.

Ewa Gajewska-Jasińska